1- مقدمه
<<ابتدا به مفهوم دورکاری وانواع آن می پردازیم
سپس مشخص خواهیم کرد که دورکاری کی وارد ایران شد و
انواع دورکاری در ایران کدام است.>>
میخواهیم انواع دورکاری رو معرفی کنیم ،دوری ازبعد محل،
دورکاری از بعدمدت که خود این بعدها به انواع دورکاری سیار،
دورکاری متمرکزودورکاری تمام وقت،دورکاری پاره وقت تقسیم میشود.
دورکاری در خانه: دورکارانی که در زمره این گروه قرار دارند،
در خانه خود به انجام فعالیتهای شغلی می‌پردازند.
دورکاری سیار: در این روش، دورکاران در جریان کار به صورت
بر خط با سازمان و ذی‌نفعان در ارتباط هستند و معمولاً
در جریان مسافرت، مأموریت و . فعالیتهای خود را انجام می‌دهند.
دورکاری متمرکز: در این روش، دورکاران در اوقات از قبل معین شده،
در یک محل مشخص اعم از دفاتر خصوصی، مشاوره، مراکز ارتباط
از راه دور، کافی‌شاپ و . به فعالیت می‌پردازند.
مدیران، همکاران و ذی‌نفعان و همچنین شخص دورکار،
قادرند در آن اوقات، با یکدیگر ارتباط از راه دور و در صورت نیاز ارتباط
چهره به چهره برقرار کنند.
دورکاری تمام‌وقت: دورکاران این گروه، مدت معینی
(عموماً بیش از یک هفته) را به انجام وظایف شغلی خود می‌پردازند.
دورکاری پاره‌وقت: در این روش؛ دورکاران، مجری یک برنامه زمانی
متناوب هستند.
برای مثال ممکن است بخشی از هفته و یا بخشی از روز
را از طریق دورکاری و بخش دیگر را با حضور در محل سازمان به کار مشغول باشند.
در خرداد ماه سال 1389 آیین‌نامه دورکاری یا کار در خانه کارمندان»
با هدف افزایش بهره‌وری، انعطاف کاری و کاهش حجم رفت و آمد کارمندان
دولت و اثرات جانبی آن از طرف دولت محترم به سازمانهای دولتی ابلاغ شد.
اجرای این طرح به منزله یک رویکرد نوین برای سازمانهای دولتی،
طبیعتاً در آغاز با مشکلاتی عدیده‌ای مواجه شده که البته دور از انتظار
هم نبوده است.
2- طرح و بیان مسأله
دورکاری نیز یکی از ارمغانهای آهنگ سریع گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات در سازمانها میباشد.
دورکاری با هدف از میان برداشتن موانع سنتی تولید و خدمت‌رسانی به ذی‌نفعان سازمانهای دولتی، اخیراً با اراده دولت محترم پا به عرصه وجود گذاشته است
که باید از آن در مقابل بدرفتاری، موانع و ملامتهای احتمالی مواظبت نمود.
برای تحقق این خواسته و تحکیم
جایگاه دورکاری در سازمانهای دولتی سؤالات متعددی مطرح است،
از جمله:
پذیرش و کاربرد دورکاری توسط کارکنان سازمانهای دولتی به عنوان یک رویکرد نوآورانه، چه تدابیری باید اندیشیده شود؟
یکی از پدیده‌های ناشی از بروز تحولات فناوری اطلاعات و ارتباطات،
پیدایش الگویی برای انجام کار مبتنی بر رایانه، به نام دورکاری است
که عمیقاً بر کار و زندگی کارکنان، سازمان و جامعه تأثیر گذاشته است.
فلسفه انواع دورکاری که اینک موج آن به کشورمان نیز رسیده است، عبارت است از:
به جای آوردن کارکنان به محل کار، کار را به محل مورد علاقه کارکنان ببرید.»
در ماده یک آیین‌نامه دورکاری چنین آمده است:
دورکاری، انجام وظایف محول شده بدون حضور فیزیکی کارکنان واجد شرایط در محل کار سازمان خود با رعایت ضوابط و برای دوره زمانی مشخص است.»
در دورکاری با مفهوم و معنای کار در خانه، کارکنان برای انجام وظایف محوله، قسمتی از خانه خود را تبدیل به دفتر کار می‌کنند
و با استفاده از داده‌ها و فناوری‌های از راه دور، خدمات مورد انتظار را به سازمان خویش ارایه می‌کنند.
در این روش، کارمند و سازمان قادرند با وجود فاصله فیزیکی، به اهداف و نتایج مورد اشتراک دست یابند.
و نیز خدمات ارتباطات رادیویی (موبایل، تلفن، فاکس، پیامک و .) به کارکنان اجازه می‌دهد
تمام یا قسمتی از فعالیتهای شغلی خود را خارج از محل سازمان انجام دهند.
به استناد ماده یک آیین‌نامه دورکاری: کارکنان دورکار آن دسته از کارکنان دولت (اعم از رسمی و پیمانی و قرارداد کار معین) می‌باشند
که در راستای طرح دورکاری و در چارچوب ضوابط تعیین شده به انجام فعالیت می‌پردازند.»
بنابراین، دورکار برای انجام فعالیتهای شغلی خود از الگوی دورکاری استفاده می‌کند.
روشن است در این حالت، کارمند به ارتباط چهره به چهره با مدیر،
همکاران و ذی‌نفعان سازمان نیاز ندارد.
دورکاری برای دولت، کارکنان و جامعه، ارمغانهای ارزشمندی به همراه دارد.
برخی از مهم‌ترین آنها به این شرح است:
انجام کار توسط کارکنان در محل سازمان، متضمن صرف هزینه‌های تأمین امکانات، تجهیزات، فضا، خدمات رفاهی، ارتباطات و . است.
با یاری جستن از دورکاری، در این هزینه‌ها صرفه‌جویی میشود.
سازمانها با اجرای دورکاری، با ترکیب بهینه عوامل کار، هزینه‌های تولید
محصول یا ارایه خدمات را کاهش می‌دهند.
زیرا کار با وجود دانش و مهارت کافی، می‌تواند در هر کجا که هزینه کمتری
را طلب کند، انجام شود.
در صورت مدیریت و برنامه‌ریزی مناسب، دورکاری به کارکنان فرصت می‌دهد
تا برای کار و زندگی خود، آزادی عمل داشته باشند
اما در عین حال، فعالیتهای شغلی خود را به نحو مطلوب انجام دهند.
دورکاری به کارکنانی که در روند انجام کار، نیاز به استراحت دارند
نیز فرصت می‌دهد به این خواسته خود دست یابند و به کار و فعالیت توأم با استراحت (دورکاری) بپردازند.
خصوصاً برای ن کارمند که نیاز به استراحت بیشتری دارند،
دورکاری فرصت مناسبی است. سازمانها نیز موفق خواهند شد،
بر اساس تجارب، انجام کار و فعالیت از طریق دورکاری، موجب تقویت روحیه اعتماد به نفس و خوداطمینانی در کارکنان میشود.
زیرا دورکاران نسبتاً مستقل کار می‌کنند.
این استقلال، موجب تقویت اعتماد به نفس آنان خواهد شد.
به علاوه، از آنجایی که تمایل دارند به اعتماد مدیران خود در محول نمودن
مسئولیت به آنان (دورکاری) پاسخ مثبت دهند،
تلاش بیشتری را به خرج خواهند داد.
توسعه مهارتهای شغلی
همان طور که بیان شد در دورکاری، برای کارکنان دایره تصمیم‌گیری
و استقلال عمل افزایش می‌یابد. در نتیجه، بر اثر تجربه،
تکرار و تمرین و خودآموزی، دانش و مهارتهایشان توسعه خواهد یافت.
ضمن این که نیاز به آموزش ضمن خدمت کمتر خواهد شد.
در دورکاری، کارمند محل انجام کار خود را به دلخواه انتخاب می‌کند.
پس با مدیریت و صرفه‌جویی وقت خود، قادر است زمان بیشتری را
صرف کارهای درآمدزای دیگر ( مشهور به شغل دوم) کند.
با این وصف، دورکاری شانس کسب درآمد بیشتر را برای کارکنان افزایش می‌دهد.
همچنین، دورکاری می‌تواند کارکنان فعال را از بیکاری پنهانی که
درسازمان گریبان آنان را گرفته است، رهایی بخشد و به جای آن،
فرصتهای کار و اشتغال دیگری نصیب آنان کند.
دورکاری، فرصتهایی برای مشارکت کارکنان در فعالیتهای اجتماعی را تأمین می‌کند.
مانند شرکت در جلسات انجمن اولیاء و مدرسه، مشارکت یا قبول مسئولیت
در شوراهای محلی، عضویت و فعالیت در انجمنهای خیریه و سایر فعالیتهای اجتماعی.
درباره این سایت